Ноҷинси гӯрсӯхта!
Одатан, нафареро, ки дар ин олам бадтарин афрод асту аъмолаш лоиқи дӯзах мебошад, гӯрсӯхта медонанд. Вале, ҳолатҳое низ ба вуқӯъ пайвастааст, ки чунин афродро ҳангоми қабр кардан душманонаш низ гӯрашро оташ мезананд, ки бадбахттарин ҳолат аст ва шояд шоистаи номаи аъмолаш бошад.
Муҳаммадиқболи Садриддини машҳур бо номи Иқболбӣ – воизи ҳамешатакрори ҳизби мамнӯи наҳзати ислом дар шабакаҳои иҷтимоӣ бо “корнамоӣ”- ҳояш дар майдони қӯмондонҳои афғон аҳли ЛГБТ- чиёни Аврупо шудааст. Бо сабабе, ки хоин на Ватану на миллату мазҳаб дорад, Иқболбӣ низ мусалмонтарошӣ ба сӯе монда майли ҳамҷинсгароёни аврупоӣ кардааст. Зеро, побанди нафс буданаш аз хиёнат ба Ватану миллат, дини мубини Ислом ва ҳарзагӯияш ҳувайдост. Хоини ҳамҷинсгаро будани Иқболбӣ байни ЛГБТ – чиён паҳн мегардаду аксарият ба ӯ нафрат изҳор мекунанд. Чунки, бисёре аз онон бо сабабҳои мухталиф дучори бемории ҳамҷинсгароӣ шудаанд. Барои онҳо нофаҳмост, ки ҷавонмарди солим чӣ тавр самти хатои ҳаёт интихоб мекунад?
Иқболбӣ ғайр аз он, ки меъёрҳои шариати дини мубини Ислом вайрон намудаасту ба қавми Лут пайвастаат, хуб медонад, ки хиёнат ба Ватан – Модар, бӯҳтонбофию сафсаттагӯӣ, ҳарзагӯию лӯттибозӣ, ба сифати ниқоби ҳизб интихоб намудани номи дини муқаддаси Ислом, ҳамҷинсгароӣ ва садҳо гуноҳҳои кабира дорад, ки нобахшиданист. Яқин медонад, ки охираташ сӯхтааст ва азоби оташи ҷаҳаннамро сазовор аст. Аммо, наметавонад роҳи зиндагӣ дигар кунад, зеро хоҷагони маблағгузору Кабирии муртади фосиқ ӯро побанди худ кардаанд. Лоақал Иқболбӣ мехоҳад аз фаҳшу палидии ҳаромзодагони ЛГБТ канор ҷӯяд, лекин дар ин ҳол онон ӯро сангсор хоҳанд кард. Чунки, дар назари онҳо ин гуна афрод хиёнаткор ҳисобида мешавад.
Шармандаи ҳар ду олам, Иқболбии сарсону саргардон, ватангадо дигар илоҷи ҳаёти арзанда наёфтаасту ба фардои нек низ умеде надорад. Бинобар ин, чун мори заҳрнок дар худ мепечаду мехоҳад фазои ороми Тоҷикистонро заҳролуд намояд. Кӯшишҳои барабасарафтаашро мебинаду аламаш дучанд боз бо фаҳшу ишрат овора мешавад. Аз дирӯзу имрӯз ва оянда умеди нек надораду дар тарси азоби марг чун мурғи посӯхта беқарор аст. Аллакай огоҳ шудааст, ки ҷасади ӯро чун куффори бутпараст месӯзонанд ва аз ӯ нишоне нахоҳад монд. Аз ин лиҳоз, пешаи ҳамҷинсгароӣ тарк намекунаду лаббайгӯяки Кабирӣ шуда мегардад.
Эҳтимол меравад, ки хокистари ҷасади сӯзондаи Иқболбиро хоҷагонаш даруни зарфе ҷой дода дар қаъри баҳре гӯронанд. Зеро, ҳатто онон медонанд, ки Иқболбӣ то кадом андоза палиду ифлос аст ва ҳатто хокистараш метавонад манбаи сироят барои дигарон бошад.
Ҳолат аз имрӯза бадтар бод Иқболаки серкокулу ришдароз!
Собиров М.С. – дотсент, мудири кафедраи экология ва ҳифзи табиати факултети геоэкология ва туризми МДТ “Донишгоҳи давлатии Хуҷанд ба номи академик Бобоҷон Ғафуров”