Мансабхоҳию курситалошии наҳзатиён!
Хабаре паҳн гардид, ки билохир хадамоти тиббии Аврупо бо назардошти мавҷудияти хатар ба амнияти ҷомеа бо сабаби бемории шадиди савдоӣ роҳбари ташкилоти террористию экстремистии мамнӯи ҳизби наҳзати ислом Муҳиддин Кабирии девонаавзоро маҷбуран дар беморхонаи касалиҳои рӯҳӣ бистарӣ кардааст. Аз натиҷаи ташхису хулосаи табибон бармеояд, ки ин маризӣ давои тӯлониро металабад, ки шояд солҳои зиёд давом ёбад.
Хулосаи табибон барои аксарияти аъзои ҳизби мамнӯи наҳзати ислом айни муддао буд. Зеро, мехостанд ҳарчӣ тезтар мансаби ӯро соҳиб шаванд. Ғарази онҳо пешбурди фаъолияти ҳизб неву танҳо пайдо кардани дастрасии бевосита ба маблағҳои хоҷагони хориҷӣ буду бас. Бинобар ин, хабари бистарӣ гардидан ва бедавоии Кабирӣ тамоми наҳзатиёнро хушҳолу баҳри талоши мансабу курсӣ шӯр андохт. Аҷаб ҳангомае бархост, ки моҷарою ғавғо ва чоплусии аълояш фазои Аврупоро ноором сохт.
Бештар аз дигарон Иқболбӣ овоз баланд мекард ва таъкид дошт, ки агар ҳама дар як ҷабҳа фаъолият баранд, ӯ дуҷониба хизмат ба наҳзатиён кардааст. Муҳаммади аштиву Сайид Юнуси қассоб, наҳзатиёни дигар бошад, корнамоиҳои худро беш аз хизматҳои Кабирӣ мешумориданду бо якдигар дар баҳсу талош буданд.
Аҷоиботи кор дар он буд, ки касе аз наҳзатиёни нобакор ба ташкили ҷанозаву гӯрковӣ, маросими видоъ ва амсоли он андеша намекард. Ақаллан, ягон нафари наҳзатиёни палид ба аҳли пайвандони Кабирӣ изҳори тасаллӣ баён намекарданд. Гӯё , ягон саги бесоҳиб мурда бошаду чизе дар рӯзғорашон тағйир наёфтааст. Алалхусус, риққатовар он буд, ки кӯрнамакони наҳзатӣ аз дастархони Кабирӣ ғизо хӯрдаву аз дасташ маблағ барои хизматҳояшон мегирифтанд. Бо баробари аз байн рафтани Кабирӣ ҳамагони нонкӯр мурдаи ӯро як сӯ гузошта мансабу курситалошӣ мекарданд. Ҳатто нафарони калонсол миёнсолу ҷавононро ба риояи одоби ҷаноза даъват намекарданд. Маколи халқии “мурдаро монда тутхӯрӣ” ҳукмронии фазои наҳзатиёни худозада буду симои манфуру лаини онҳоро бори дигар инъикосу рӯё карда буд.
Наҳзатиёни палид ҳатто ба хотир намеоварданд, ки рӯзе ба онон низ марг мерасад ва набояд побанди нафси шайтонӣ гардид. Алалхусус, баҳсу талош, ҷанҷолу моҷаро, муноқишаҳои наҳзатӣ кафки болои мағзобае мемонд. Зеро, интихоби роҳбари нави ҳизби мамнӯи наҳзатро на аъзои палидаш, балки сармоягузорони ғояандеш – хоҷагони хориҷӣ ҳал бояд мекарданд. Ягон наҳзатии нонкӯри баднафс ақаллан ақлу тамиз, фаҳму фаросат ва зираку ҳушёр мебоист, ин нуқтаро дарк мекарду аз моҷарою талошҳо худро як сӯ мегирифт. Мутаасифона, ҳамаи наҳзатиёни палид дар ғами нафси худ буданд, гӯё мурдаи роҳбари собиқашон – Кабирии муртад аллакай хунукшуда, бекафанпеч, бетобут дар мобайни хона хоб мерафту барои ҳамсафонаш баробари мебели хона ҳам қадре надошт.
Алҳазар аз чунин маргу чунин ҳамсафон
Бигузор рӯзи наҳзатиён аз ин бадтар бодо!
Собиров М.С. – дотсент, мудири кафедраи экология ва ҳифзи табиати факултети геоэкология ва туризми МДТ “Донишгоҳи давлатии Хуҷанд ба номи академик Бобоҷон Ғафуров”