Иқболбии касиф ё иштибоҳ дар интихоб!
Фарди солимақлу соҳиби ақли накӯ танҳо дар муҳити солими оила, ҷомеаи амну ором ба камол мерасад ва барои ин аввало ирсияти хуб заминаи мусоид фароҳам меоварад. Баъзе бадбахтон, ки авлоду аҷдодашон ҳарисиву шаҳватро мепарастанду арзишҳои оилии инсонӣ, аз қабили покӣ, одоби ҳамида, меҳанпарастӣ, ватандӯстӣ, садоқат ба дину миллат ва ғайраро бо нафси иблисӣ бадал кардаанд, дар муҳити ғализ ба воя мерасанд. Масалан, бо далелҳои қавӣ исбот гардиааст, ки Иқболбӣ (собиқ Муҳаммадиқболи Садриддин) дар ҳисси бадбиниву бадандешӣ тарбият ёфтаву обрӯву иззат, инсонигарӣ, виҷдон ва боқимонда ҳиссиёти олиро аз хурдӣ наомӯхтааст.
Падари мурдораш Иқболбии бадбахтро ба оғӯшиқумондонҳоисаҳроии хоки Афғонистон бар ивази қонеъ гардонидани ҳирсу инсониятихеш андохтаасту ҳамҷинсгароӣ аз бачабозони афғон ба Иқболбӣ касби меросӣ шудааст. Иқболбии побанди нафси шаҳвати шайтонӣ тавонистааст, ки бо ҳунари ҳамҷинсгароӣ наҳзатиёни палиди хоинро шайдою мафтуни худ кунад. Зеро, ҳатто сардори маккору айёри наҳзатиён – Кабирии фосиқи худозадаи мазҳабфурӯш аз дунболи Иқболбӣ дур рафта наметавонаду ҳамеша якҷояю яктан “месароянд”.
Иқболбӣ - ку аламзада аз тақдиру ирсияти нопоки худ аз атрофиён қасоси сарнавиштибадбахтиихудро интиқом гирифтанист, вале Кабирию наҳзатиёни чоплуси ӯро чӣ ҳоҷат баҳри олудашавӣ ба ҳамҷинсгароӣ? Эҳтимол меравад, ки аввало ирсияти онҳо низ нопоку ғализолуд будаасту моили хиёнат ба Ватану мазҳаб, дин кардааст! Баъдан, ин палидони муғриз дар ҳавои мусоиди ЛГБТ – чиёни Аврупо хислати ҳамҷинсгароӣ пазируфтаанд. Чунин воқеияти ҳол таъкид менамояд, ки наҳзатиён то кадом андозае аблаҳу бадкирдоранд, ки шармандаву расвоӣ одати ҳаррӯзаионҳо шудааст.
Аҷиб он аст, ки тӯдаи касифони разил бар даҳони Иқболбии бадзоти лаин ин суханҳои қабеҳро нисбати хоки поки Тоҷикистони соҳибистиқлолли маҳбуб ва роҳбарияти олии кишварҷой медиҳанду Иқболбии аламзадаи побанди нафси шайтонӣ тӯтивор такрору қироат мекунад. Аслан, бояд қазоватутаҳаммул кард, ки чунин палидони наҳзатӣ, бахусус Кабириву Иқболбӣ шайтонсифатони одамсиратанд ва мебояд, чун зарпечаки киштзор онҳоро азбашарият барканду нобуд сохт! Вале, хоҷагони маблағгузори хориҷӣ наҳзатиёни побанди ҳирсу нафси шайтониро бар муқобили ҷомеаи солим, амну ороми кишвари маҳбабамон устокорона истифода намуданду ҳеҷ гоҳ ба мақсадҳояшон муваффақ нахоҳанд шуд.
Собиров М.С.-дотсенти кафедраи экология ва ҳифзи табиати факултети геоэкология ва туризми МДТ “Донишгоҳи давлатии Хуҷанд ба номи академик Бобоҷон Ғафуров”